Η βιομηχανία των games έχει αλλάξει κατά μεγάλο ποσοστό μέσα στα χρόνια, με κάποια κομβικά games να αποτελούν παράγοντες σε αυτό το φαινόμενο. Αδιαμφισβήτητα, ένα από τα σημαντικότερα games σε αυτή την λίστα είναι το Dark Souls, και γενικότερα το ολικό έργο των Soulsborne – Demon Souls, Dark Souls, Bloodborne & Elden Ring (και για κάποιους το Sekiro) – παιχνιδιών της FromSoftware. Όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι, η FromSoftware πρακτικά δημιούργησε μια υποκατηγορία στο gaming γνωστή ως souls-like games.

Σε γενικότερη εικόνα, souls-like θεωρείται ένα game που “μοιάζει” με τα Soulsborne (και δεν είναι της FromSoftware), δηλαδή έχουν παρόμοια στοιχεία όπως bonefires, attribute system, flasks, stamina management, δυσκολία και πολλά άλλα. Προσωπικά για εμένα, αυτό που κάνει τα Soulsborne μοναδικά και επαναστατικά games ως προς την βιομηχανία του gaming, είναι το world building και το κρυπτικό storytelling.

Γενικά, τα περισσότερα souls-like είναι αμαυρωμένα, καθώς ελάχιστα από αυτά κατόρθωσαν να αναπαράγουν την συνταγή της FromSoftware που έκανε όλα αυτά τα games, τόσο αγαπητά. Κατά την δική μου άποψη, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει ένα souls-like, είναι μια δική του ταυτότητα, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό αυτών προσπαθεί να μιμηθεί τα “αφθεντικά” της κατηγορίας σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό. Το Lies of P, σε ένα γενικότερο πλαίσιο, καταφέρνει να πετύχει σε πολλά στοιχεία που πρωτοπόρησε η FromSoftware.

Το Lies of P είναι ένα souls-like, Action RPG, από την εταιρεία NEOWIZ και αποτελούσε ένα από τα πιο πολυ-αναμενόμενα games για τους souls fans. Το παιχνίδι μπορεί να χαρακτηριστεί από μία “ανάμειξη” των επιμέρους Soulsborne παιχνιδιών, με μεγάλη έμφαση προς το Bloodborne και το Sekiro. Η κλάσσικότερη ατάκα που θα ακούσετε για το game είναι “Bloodborne for PC” ή “Ό,τι πιο κοντά σε Bloodborne θα δούμε οι PC gamers” – πράγμα μπορεί να είναι και αρκετά ακριβές. Το Lies of P, είσαγει τον παίχτη στην ιστορία του Pinocchio, σε ένα χρονικό πλαίσιο που αντιστοιχεί στην Γαλλική Μπελ Επόκ εποχή – 1871 με 1914. Ο παίχτης παίζει με τον ίδιο τον Pinocchio, ένα puppet που αφυπνίζεται λίγο μετά το “puppet frenzy”, ένα γεγονός που προκάλεσε όλα τα puppets στην πόλη της Krat, να γίνουν αιμοδιψή και να οδηγηθούν σε μακελιό των κατοίκων και καταστοφή της πόλης.

Αλήθεια η Ψέμα…;

Οι παίχτες εισάγονται στην πόλη Krat, η οποία έχει κατακληστεί από puppets. Ο Pinocchio, ζωντανεύει μέσω μιας μυστηριώδους φωνής, και καλείται να πολεμήσει στο μέρος των ανθρώπων, ενάντια στα επαναστατούντα puppets. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, θα συναντήσετε διάφορους χαρακτήρες από την ιστορία του Pinocchio, καθώς το Lies of P εισάγει πολλά στοιχεία από το αντίστοιχο παραμύθι στο οποίο βασίζεται. Η μυθοπλασία εγκαθυδρείται σε ένα σκοτεινό και ατμοσφαιρικό πλαίσιο, με πολλές ανατροπές. Οι δημιουργοί φαντάστηκαν και επαναδημιούργησαν με πολύ όμορφο τρόπο το lore του Pinocchio, έτσι ώστε να ταιριάζει στην souls-like μορφή του παιχνιδιού.

Ο σκοπός του Pinocchio είναι να αντισταθεί στα υπόλοιπα puppets, τα οποία αποτελούν ένα είδος αυτοματοποιημένων ρομπότ που είχαν δημιουργηθεί για να υπηρετούν τους ανθρώπους. Κατά την διάρκεια της ιστορίας αναδιπλώνονται μυστήρια τα οποία περιτρυγυρίζουν τα puppets, το Ergo – η μυστηριώδης ουσία με την οποία λειτουργούν τα puppets – καθώς και μυστήρια για την ίδια την φύση του πρωταγωνιστή, και πολλά άλλα. Όπως είναι αναμενόμενο από το αντίστοιχο παραμύθι, καίριο στοιχείο στην ιστορία διαδραματίζουν τα ψέμματα. Το game, εισάγωντας ψήγματα role play, δίνει την επιλογή στον παίχτη να πει ψέμματα η αλήθεια σε διάφορες συζητήσεις με τους χαρακτήρες του παιχνιδιού (όχι, δεν μεγαλώνει η μύτη του Pinocchio). Το στοιχείο αυτό είναι πολύ σημαντικό σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού.

Η ιστορία σε γενικές γραμμές είναι αρκετά καλή και ενδιαφέρουσα. Τα puppets και ο σκοπός που είχαν πριν το frenzy μου θυμίζουν έντονα τα ρομπότ που συναντάμε σε ταινίες όπως το “I, Robot”. Το Lies of P καταφέρνει να χειριστεί πολύ καλά διάφορα κομμάτια του lore, καθώς και να συνδιάσει γεγονότα τα οποία αρχικά φαίνονται ασύνδετα, ώστε να δίνει την αίσθηση ενός ολοκληρωμένου κόσμου. Οι χαρακτήρες είναι ως επι το πλείστον καλογραμμένοι, με πολλούς από αυτούς να αποτελούν πηγή για side quests. Το βασικότερο μειονέκτημα της ιστορίας του παιχνιδιού είναι η έλειψη κρυπτικών στοιχείων και ενδεχομένως η ευκολία πραγματοποίησης των side quests. Θα μπορούσε κάποια πράγματα του lore το παιχνίδι να τα αφήνει αμφιλεγόμενα, ή έστω να έχουν μια πιο μυστηριώδη φύση.

Ergoborne: Puppets Lie Twice…

Όπως προαναφέρθηκε, το Lies of P δανείζεται πολλά στοιχεία από το Sekiro και το Bloodborne. Το παιχνίδι διαχειρίζεται πολύ όμορφα και σωστά τα mechanics αυτά, προσθέτωντας τα δικά του χαρακτηριστικά. Όπως το Bloodborne, το Lies of P έχει παρόμοιο gameplay με stamina management, slides και dodges ενώ τα αντίστοιχα heals θυμίζουν τα Dark Souls, καθώς ανανεώνονται κάθε φορά που ο παίχτης κάθεται σε ένα Stargazer (Bonefires). Τα όπλα αποτελούνται από 2 εξαρτήματα: την λεπίδα και την λαβή, τα οποία είναι αποσπώμενα. Το game δίνει την επιλογή πειραματισμού, καθώς μπορείτε να συνδιάσετε τα εξαρτήματα μεταξύ τους για την δημιουργία νέων όπλων.

Ενώ το gameplay και το combat system είναι αρκετά πανομοιότυπο με το Bloodborne, το Lies of P κάνει την εξής, τολμηρή θα έλεγα, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση, να εισάγει ένα deflect mechanic όπως στο Sekiro (in-game ονομάζεται parry, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το κλασσικό parry των Soulsborne). To deflect mechanic και το posture damage που εισήγαγε η FromSoftware στο Sekiro αποτελούν, κατά την γνώμη μου, ένα από τα καλύτερα gameplay στοιχεία, σε όλα τα Soulsborne. Συγκεκριμένα το deflect, ήταν ένα από τα στοιχεία που θα ήθελα να δω στο Elden Ring πέρα από το posture damage, καθώς το game θα άλλαζε ρυζικά χωρίς να θυμίζει τόσο πολύ το Dark Souls 3. Το Lies of P πετυχαίνει να συνδιάσει το αρκετά διαφορετικό gameplay του Sekiro με το κλασσικό stamina-based combat των προκάτοχων του, με εξαιρετικό τρόπο. Το παιχνίδι δανείζεται επίσης το “prosthetic arm” από το Sekiro με διαφορετικές και μοναδικές λειτουργίες, καθώς και ένα skill tree, παράλληλα στο κλασσικό attribute system.

Αν και το gameplay του Lies of P είναι πολύ smooth και καλοστημένο, και καταφέρνει “on-paper” να συνδιάσει όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία, σίγουρα υπάρχουν και προβλήματα τα οποία δεν λύθηκαν με τον τρόπο που έπρεπε. Αρχικά, το leveling και upgrading system φαίνεται να μην έχει την ανταπόκριση που θα έπρεπε όσο εξελίσεται το game. Αυτό δημιουργεί ενός είδους “πεπιεσμένης” δυσκολίας που βασίζεται καθαρά σε αριθμούς. Στα Soulsborne games, όσο εξελίσεται η πλοκή ο παίχτης βλέπει τον χαρακτήρα του να γίνεται όλο και πιο δυνατός από θεμα επίθεσης, άμυνας κλπ, ενώ η δυσκολία αυξάνεται εισάγοντας “mechanically” δυσκολότερους εχθρούς και δυσκολότερες περιοχές. Στο Lies of P, ο παίχτης κάνει αναλογικά περίπου το ίδιο damage από την αρχή, επομένως το leveling/upgrade system κατά μία έννοια δεν σε κάνει πιο “ισχυρό”, αλλά είναι απαραίτητο μόνο και μόνο για να κάνει κανείς “keep up” με τους εχθρούς.

Να σημειωθεί σε αυτό το μέρος, ότι το build που επέλεξα για πρώτο playthrough ήταν Quality build. Παίχτες που επέλεξαν άλλου είδους builds, μπορεί να έχουν μια διαφορετική εμπειρία.

Όσον αφορά το deflect, φαίνεται το game να το θεωρεί προεραιτικό εργαλείο, με εξαίρεση των “furry attacks”, που απαιτούν perfect parry για να αμυνθείς εναντίον τους. Στην πραγματικότητα όμως δεν συμβαίνει αυτό. Το damage του παίχτη, ειδικά ενάντια στα bosses και mini-bosses, είναι πολύ χαμηλό σε πολλές φάσεις του game και όλοι οι εχθροί έχουν ένα “regeneration” system. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, για κάποιον που δεν παίζει με το deflect και το posture damage, μακροσκελείς μάχες όπου αυξάνεται και το ενδεχόμενο λάθους. Οπότε θεωρητικά, η εκμάθυνση του deflect και όλων των κινήσεων ενός boss θα είναι επιβραβέυσιμη για τον παίχτη, αλλά στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει ούτε αυτό. Πέρα από το πολύ μικρό time window του deflect, απο την μία το riposte (critical attack μετά το posture-break) αφαιρεί όλο το μέρος του health που αναπληρώνει το boss, αλλά  από την άλλη, πάλι, κάνει πολύ λίγο damage. Με το deflect mechanic η διάρκεια του bossfight και η πιθανότητα λάθους μειώνονται κατά ένα – σχετικά μικρό – ποσοστό, αλλά δεδομένου της δυσκολίας του perfect deflect (πολύ δυσκολότερο από το Sekiro), μπορεί εν τέλει να οδηγήσει σε χειρότερα fights.

Με λίγα λόγια, το βασικότερο πρόβλημα του gameplay στο Lies of P είναι η ανάγκη για perfect parries – καθώς υπάρχει έλειψη damage – χωρίς ο παίχτης να λαμβάνει επαρκή επιβράβευση από αυτά, σε αντίθεση με το Sekiro. Αυτό, σε συνδιασμό με τα δύσκολα bosses από θέμα mechanics, μπορεί να κάνει το game να φαίνεται άδικο και ματαιωτικό. Προφανώς, το παιχνίδι δεν εκπροσωπείται εξ’ολοκλήρου από αυτό, αλλά υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις όπου σε ένα boss ή γενικά ένα fight φαίνεται σαν να μην έχει ο παίχτης διέξοδο.

Μαζί με τα προαναφερόμενα, κατι που καθιστά ένα game souls-like, είναι οι μηχανισμοί punish και reward. Κάθε ήτα στα Soulsborne, προκαλείται καθαρά από λάθη του παίχτη, καθώς ο ίδιος επιβραβεύεται όταν εν τέλει μαθαίνει τα mechanics, τις κινήσεις ενός boss ή και όταν χρησιμοποιεί μία high-risk/high-reward τεχνική. Το Lies of P, αν και το συμμερίζεται εν μέρει αυτό, σε μερικά σημεία φαίνεται σαν να είναι δύσκολο μόνο και μόνο απλά για να είναι.

Μπελ Επόκ!

Η ατμόσφαιρα του Lies of P είναι από τα καλύτερα στοιχεία του παιχνιδιού. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων παραπέμπει σε εποχές στα τέλη του 19ου αιώνα στην Γαλλία. Τα περιβάλλοντα είναι σκοτεινά, και αντιπροσωπεύουν επαρκώς μια “σφαγμένη” πόλη. Το παιχνίδι κατέχει μία ποικιλία από περιβάλλοντα, μεταξύ αυτών η βιομηχανική πόλη Krat, βάλτοι, εργοστάσια και πολλά άλλα. Τα designs των χαρακτήρων αλλά και των εχθρών, είναι επίσης πολύ όμορφα, καθώς δένουν πολύ καλά με την υπόλοιπη ατμόσφαιρα (με εξαίρεση 1-2 anime girls… ίσως να είναι καλό αυτό).

Το world building του Lies of P είναι επαρκώς καλό, αν και είναι αρκετά γραμμικό. Φαίνεται πως οι developers ακολούθησαν πιο πολύ την λογική του Dark Souls 3 και του Bloodborne σε αυτό το κομμάτι. Το γεγονός αυτό δεν καθιστά τον κόσμο του Lies of P κακοστημένο, αλλά λείπει η αίσθηση ενός γεωμετρικά ολοκληρωμένου κόσμου και μειώνει την εξερεύνηση. Σε γενικές γραμμές το game έχει ωραία levels με shortcuts και πόρτες που ταιριάζουν απόλυτα στο υπόλοιπο περιβάλλον.

Εν κατακλείδι…

Το Lies of P είναι από τα καλύτερα souls-like games που έχουν βγει μέχρι στιγμής. Το παιχνίδι συνδιάζει αριστοτεχνικά πολλά και διαφορετικά στοιχεία από τα Soulsborne, πράγμα στο οποίο η FromSoftware δεν επεκτάθηκε στο Elden Ring – τουλάχιστον, όχι σε αυτό το επίπεδο. Το παιχνίδι τρέχει καλά χωρίς bugs, glitches και framedrops ακόμα και σε lower-end PCs.

Ωστόσο, αν και δεν μου αρέσει να αναφέρω αυτήν την φράση, το παιχνίδι δεν θα το ευχαριστηθούν όλοι. Το Lies of P, είναι πραγματικά ένα από τα πιο “git gud” παιχνίδια που έχω παίξει – ίσως το περισσότερο από όλα (και το λέει αυτό, κάποιος με υπερβολικά πολλές ώρες στα Dark Souls και το Sekiro για να θεωρείται ψυχικά υγειής!). Θα προτιμούσα να δώ το ίδιο επίπεδο δυσκολίας περισσότερο σε mechanics του game παρά “τεχνητή” δυσκολία, κατασκευασμένη με αριθμούς.