Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να βλέπεις ένα παιχνίδι “underdog” να στέκεται αντάξια δίπλα στους κολοσσούς του 2023. Το Alan wake 2 είναι έργο τέχνης, ένα έργο τέχνης που μου δημιούργησε αυτόν τον ενθουσιασμό που μόνο λίγα παιχνίδια σου προσφέρουν. Ξέρεις ότι ένα παιχνίδι είναι πραγματικά καλό όταν “καταλαμβάνει” την ζωή σου, όταν το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι το ποτέ θα ξανά παίξεις, το κόσμο του και την ιστορία του. Δυο παιχνίδια με έχουν κάνει να το νιώσω αυτό στο παρελθόν, και αυτά είναι τα μοντέρνα Zelda (Breath Of The Wild / Tears Of The Kingdom) και το γεγονός ότι αυτό το “παρατημένο”, από όλους του publishers, φτάνει σε τέτοιο ύψος είναι αξιοθαύμαστο.

Ένας εφιαλτικός κόσμος

Το Alan Wake II είναι οπτικά το πιο εντυπωσιακό παιχνίδι της χρονιάς. Ο παίκτης έχει την επιλογή ανάμεσα από Fidelity mode – 30 FPS με ray tracing και Performance mode – 60 FPS με απενεργοποιημένο το ray tracing, οι δυο επιλογές λειτουργούν άψογα. Όλες οι περιοχές του παιχνιδιού ρίχνουν σαγόνια, τα γραφικά είναι τρομακτικά καλά, αντανακλάσεις παντού και λεπτομερέστατα μοντέλα χαρακτήρων καθώς και περιβάλλοντα. Αλλά το πιο δυνατό κομμάτι του Alan Wake 2 είναι η ατμόσφαιρα του, αν και δεν είναι κάτι που μπορεί να καταλάβει κάνεις εύκολα αν δεν το βιώσει θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο καλύτερα μπορώ. Ο συνδυασμός των εκθαμβωτικών γραφικών, live action πλάνων, του καταπληκτικού sound design, του εκπληκτικού soundtrack και της πυκνής ομίχλης δίνουν σε κάθε περιοχή extra βαρύτητα και ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα. Όταν συνδυάσεις αυτήν ατμόσφαιρα με το σκοτάδι και τον σουρεαλισμό αυτού του κόσμου έρχονται όλα και δένουν δημιουργώντας κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Η συνεχής αλλαγή ανάμεσα από κάτι πιο αλλόκοτο και “ανάλαφρο” σε κάτι πιο γειωμένο και τρομακτικό δημιουργεί ένα συναίσθημα άγχους καθώς δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Το Alan Wake II είναι ένα γραμμικό παιχνίδι υπάρχει ένα ελαφρό είδος exploration στην μορφή κάποιον προαιρετικών μονοπατιών, στα οποία θα βρείτε έξτρα προμήθειες σφαίρες καθώς και κάποια easter eggs, τίποτα όμως το ιδιαίτερο. Στον χάρτη του υπάρχουν τέσσερεις περιοχές, τρεις εξερευνείς στο campaign της Saga και μια στο campaign του Alan, αν και αυτή η μια είναι πιο ιδιαίτερη. Δεν θέλω να κάνω spoil για αυτό δεν θα πω κάτι παραπάνω για την περιοχή του Alan παρά μόνο ότι είναι περίπου ίση σε μέγεθος με τις τρεις περιοχές της Saga.

Gameplay

Το Alan wake ΙΙ έχει πάρει μια πιο survival horror κατεύθυνση. Οι χαρακτήρες είναι πιο δυσκίνητοι αργούν να κάνουν reload τα όπλα τους και το dodge τους θέλει χρόνο μέχρι να το συνηθίσεις, το αποτέλεσμα είναι οι μάχες να γίνονται πιο αγχωτικές καθώς οι εχθροί κινούνται πολύ γρήγορα και είναι αρκετά επιθετικοί. Τα Bosses είναι μόνο τέσσερα, αν και τα designs τους είναι όμορφα, σε “gameplayακό” επίπεδο είναι απλά και σχετικά εύκολα να τα ρίξεις, αφού καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις στην μάχη. Κατά την γνώμη μου τα boss-fights είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του παιχνιδιού.

Το gameplay μπορεί να πει κάνεις ότι χωρίζεται στα δυο, στο over world -typical survival horror gameplay- puzzles, μάχες και αρκετό backtracking, και στα rooms του κάθε χαρακτήρα. Η Saga και ο Wake έχουν πρόσβαση σε δυο δωμάτια, η Saga στο mind place της στο οποίο μπορεί να ανακρίνει υπόπτους καθώς και να βάλει στοιχεία στην σωστή σειρά ώστε να ξεδιαλύνει τις υποθέσεις της, και ο Wake στο writer’s room που ανάλογα με “ideas” που βρίσκει στον χώρο μπορεί να αλλάζει τα levels. Τα δυο rooms χρησιμοποιούνται για εντελώς διαφορετικό τρόπο, το writer’s room είναι ένας μηχανισμός σαν παζλ καθώς χρειάζεται συνέχεια να αλλάζεις τον χορό γύρο σου, ώστε να βρεις άλλες “ιδέες” η τρόπους να προχωρήσεις στο level. Από την άλλη το mind place μπορεί να μοιάζει σαν ένα μηχανισμό που θα έβρισκε κάνεις σε ένα παιχνίδι detective, αλλά δεν υπάρχει κάποιο βάθος από πίσω, χρησιμοποιείται ως ένα αφηγηματικό εργαλείο δίνοντας στο πιάτο τις σκέψεις της Saga στον παίκτη με σκοπό η ιστορία να παραμένει σαφής και να μην μπερδεύει.

Το sequel που περιμέναμε εδώ και 13 χρόνια

Το δυνατότερο κομμάτι του Alan Wake ΙΙ είναι ξεκάθαρα η Ιστορία του. Ο Sam Lake (writer και director) έχει ξεκάθαρα επιρροές από βιβλία του Stephen King, το Twin Peaks και από πολλά παιχνίδια όπως Silent Hill, Resident Evil ακόμα και από τίτλους του Kojima πράγμα που φαίνεται στο παιχνίδι. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι αυτό ποτέ δεν “κλωτσάει” άσχημα κατά την διάρκεια της ιστορίας, ουδέποτε δεν προσπαθεί να σε πείσει ότι είναι καινούργιες δικές του ιδέες, στις παρουσιάζει ως “fan” τους μέσα από το δικό του πρίσμα και τις υλοποιεί με έναν δικό του τρόπο.

Δεν θα αναφέρω spoilers καθώς πιστεύω ότι όσα λιγότερα ξέρει κάνεις για το plot τόσο πιο συναρπαστική θα είναι η εμπειρία του. Η ιστορία παρόλο που είναι “mindfuck”, όπως λέμε, δεν μένει στο εφέ και προσφέρει μια σωστά δομημένη αφήγηση, η οποία δεν είναι δύσκολο να την ακολουθήσεις λόγο του προαναφερθέντος mind place. Οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι και έχουν Arcs τα οποία ολοκληρώνονται στο τέλος του παιχνιδιού, παρόλο που το Alan wake ΙΙ δεν θα είναι το τελευταίο παιχνίδι στην σειρά. Το παιχνίδι είναι γεμάτο ανατροπές και μέχρι το τέλος του με είχε καθηλωμένο να περιμένω τι θα γίνει μετά. Το τέλος μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον αν μπει με την ιδέα ότι πάει να δει το τέλος της ευρύτερης ιστορίας, θυμίζω ότι στο μέλλον περιμένουμε από την Remedy το Control 2 και το Alan Wake ΙΙΙ που θα μας δώσουν αυτό το finale που ζητάμε. Το Alan wake ΙΙ έχει το τέλειο τέλος, ως midpoint στην ιστορία, λύνει αρκετές απορίες, μας προσφέρει μια καλύτερη κατανόηση ως προς το dark place και στήνει τις υποδομές για το Alan Wake ΙΙΙ, έξαλλου σύμφωνα με το πόσο καλά πήγε το παιχνίδι στο launch δεν νομίζω να χρειαστεί να περιμένουμε 13 χρόνια για να κυκλοφορίσει το επόμενο.

Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρόνιας που θα έπρεπε να είναι μέσα στις συζητήσεις για GOTY. Ένα έργο τέχνης που μπερδεύει τον παίκτη αλλά ταυτόχρονα τον σαγηνεύει και τον τραβάει να το εξερευνήσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όντως το Alan Wake 2 “It’s not a Lake it’s an Ocean”.