Περίμενα την κυκλοφορία αυτής της ταινίας εδώ και ενάμιση χρόνο. Πιο συγκεκριμένα, από τότε που παίχτηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας και ο υπέροχος Brendan Fraser έλαβε 6 λεπτά standing ovation. Όταν επιτέλους ήρθε στη χώρα μας, δεν κρατήθηκα λεπτό να παρακολουθήσω το έπος που (πίστευα) πως θα έβλεπα. Μετά από τόσους μήνες αναμονής έρχομαι για να σας πω την ειλικρινή γνώμη μου. Το The Whale είναι ένα αριστούργημα.

Σενάριο/Πλοκή

Η Φάλαινα μας παρουσιάζει μερικές μέρες από την ζωή του Charlie (Brendan Fraser), ενός παχύσαρκου ανδρός ο οποίος διδάσκει online μαθήματα. Ο Charlie προσπαθεί να έρθει ξανά κοντά με την Ellie (Sadie Sink), την κόρη του που έχει να δει περίπου 10 χρόνια. Στο διαμέρισμα του μπαινοβγαίνουν συχνά κι άλλοι χαρακτήρες, με διαφορετικά κίνητρα και ιδιοσυγκρασίες. Θεματικά η ταινία περιστρέφεται γύρω από την εξιλέωση και την ειλικρίνεια, θέματα που φαίνονται να δένουν όμορφα με την εποχή της καραντίνας που όλοι διανύσαμε. Ειδικά η εμμονή της ταινίας με την αποκάλυψη της “αλήθειας” ταιριάζει άψογα με την οπτική που διαμορφώνει και ο θεατής στη διάρκεια των δύο ωρών. Είναι ο Charlie αηδιαστικός; Είναι όντως η Ellie αυτή που φαίνεται; Αν και τα συμπεράσματα είναι αρκετά σαφή προς την περάττωση του έργου, υπάρχουν πολλές αφορμές για συζήτηση κατά την επιστροφή προς το αυτοκίνητο, από λεπτομέρειες μέχρι και τις μεγαλύτερες εικόνες. Όλο αυτά ενισχύονται και από την υποκειμενικότητα του κοινού, που για το απλούστατο πράγμα μπορεί να διαμορφώσει δεκάδες διαφορετικές απόψεις. Με μία μικρή δόση υπερβολής από πλευράς μου, η ταινία έχει μερικά “whodunnit elements”, καθώς οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές δεν σταματούν μέχρι το τελευταίο λεπτό, ενισχύοντας αυτό το καλογραμμένο διαμάντι for all it’s worth. Ενίοτε υπάρχουν μερικά κενά που δεν γεμίζουν εύκολα, κάνοντας τη δράση να παραπατάει μέχρι την επόμενη επάφη του Charlie με τον έξω κόσμο.

Ηθοποιοί

Πόσο να αναφερθούμε στον ήρωα της παιδικής μας ηλικίας; Από το The Mummy μέχρι σήμερα, ο Brendan Fraser, ως άλλος Charlie, πέρασε 40 κύματα. Κάποιες φορές μάλιστα ήμουν σίγουρος πως δεν έπαιζε, αλλά απλά θυμόταν την δική του αγωνία με τα νοσοκομεία που του στέρησε πολύτιμο χρόνο απ’ την καριέρα και τη ζωή του. Παραδίδει οσκαρική ερμηνεία όντας πλέον ώριμος και δείχνοντας παραπάνω από ικανός να αξιοποιήσει στο μέγιστο την ευκαιρία που του δόθηκε με αυτή τη ταινία. Είναι σπουδαίο το comic relief αλλά και το drama να προέρχονται κατά κύριο λόγο από το ίδιο άτομο, χωρίς punchlines και υπερβολές. Απλά, ανθρώπινα, αληθινά. Η Chau ως νοσοκόμα και φίλη του, Liz, επίσης παίζει εξαιρετικά. Πρόκειται για μια “τραμπάλα” χαρακτήρων, με τον ένα να κόβει και την άλλη να ράβει προκειμένου να βρεθεί μια ισορροπία στην ακραία λογική και των δύο. Στον αντίποδα, η Sadie Sink παίζει πάλι το οργισμένο νιάτο, απλά τώρα βρίζει και λίγο παραπάνω. Πιστευτή στην ερμηνεία της, δεν έχει αποτινάξει ακόμα το Max Mayfield typecasting που (προφανώς) έφαγε μέσα απ’ το Stranger Things. Οι υπόλοιποι χαρακτήες εμφανίζονται υποστηρικτικά για να δώσουν κίνητρα στους κεντρικούς, κάνοντας μια όμορφη δουλειά που αναδεικνύει διαφορετικές πτυχές των εαυτών τους.

Σκηνοθεσία/Ήχος

Η επιστροφή του Darren Aronofsky μετά από πέντε χρόνια και ένα Mother! (2017) δεν είναι σαν τις άλλες. Μην περιμένετε στυλιστικά επιπέδου Requiem For A Dream (2000), και σίγουρα όχι Black Swan (2013). Και ακούστε με μία. Ευτυχώς. Ο Aronofosky (σκηνοθέτης και παραγωγός) πάει τέρμα προσγειωμένα το The Whale, κάτι που ταιριάζει σε ένα δράμα αυτής της κατηγορίας. Η κάμερα κινείται με τις κινήσεις του Charlie, τα πλάνα είναι ανθρωποκεντρικά δίνοντας έμφαση στις εκφράσεις του προσώπου και των συναισθημάτων. Ξανά, η αλήθεια μας ενδιαφέρει. Πως μας κοιτάνε όταν τους γυρνάμε την πλάτη; Βλέμματα απορίας και αγανάκτησης θα μείνουν χαραγμένα στο μυαλό σας για αρκετό καιρό μετά την θέαση της Φάλαινας. Παρ’ όλα αυτά, μια συγκεκριμένη ποιητική υφή υπάρχει και είναι ευτυχές αυτό. Τα πράγματα εδώ είναι απλά. “Έγινε αυτό, πως το ερμηνεύεις;” Ούτε υπερβολές, ούτε (πολλές) αλληγορίες, ούτε ευφάνταστες gory υπερβολές.  Όλα αυτά ενισχύονται με την μουσική υπόκρουση που επιβάλλει την παρουσία της στο φιλμ. Έντονα crescendo, κορυφώσεις με νόημα και απαράμιλλο timing. Αν σκεφτεί κανείς πως η ταινία είναι θεατρικό έργο, μεταφέρθηκε άψογα στη μεγάλη οθόνη χωρίς ελλείψεις.

Συμπερασματικά

Το The Whale δεν είναι μια ταινία που δείχνει έναν ανήμπορο παχύσαρκο. Είναι μια ταινία για έναν άνθρωπο που άφησε τη ζωή του να καταλήξει έτσι λόγω της απώλειας, του θρήνου και των παθών του. Το αν αυτό άξιζε να γίνει και αν όντως η λύτρωση είναι πιο γλυκιά από το διαρκές “τι και άν;” που μας καταβάλλει, αφήνεται τελείως στις δικές σας απόψεις. Ο θεατής θα το απαντήσει μέσα του, αρκεί να είναι…. ειλικρινής!